Op 21 november ben ik mijn loyale vriend verloren, mijn trouwe viervoeter Nogi. Bijna 19 jaar lang stond hij of beter gezegd lag hij aan mijn zij bij het ontwerpen van talloze leertrajecten. Hij is er altijd voor mij geweest (ook als ik privé wat mindere momenten had), altijd goed geluimd en blij dat ik thuiskwam. Hij was ook mijn eerste testpubliek en luisterde trouw naar al mijn “test-presentaties”. Door het schrijven van deze Newsletter zonder hem naast mij, voel ik weer dat enorm gemis.
Om dood te kunnen gaan moet je geboren worden. Wat meteen ook zegt dat ze met elkaar verbonden zijn, bij elk afscheid hoort een nieuw begin. Toch hebben we het als mens veel moeilijker met de dood dan met de geboorte (en daarmee zeg ik niet dat deze niet pijnlijk kan zijn). Ik heb het hier natuurlijk over het gevoelsmatige, hoe je dat beleeft, hoe je dat ervaart, wat het met je doet. Die negativiteit die je plots overvalt, zo zwaar aanvoelt, je doet vertragen, je doet stilstaan zelfs en beseffen dat je ook maar een klein stofdeeltje bent in dit heelal.
Wat ik persoonlijk vooral merkte bij het verdriet van de laatste weken is, hoe dit je kan bevangen, letterlijk dan. Wat ik bedoel is, het kan je zo ineens lamleggen en de "triggers" zijn zo verscheiden. Soms word ik blij bij het zien van een poes, soms barst ik in tranen uit. Ik kan er uren niet aan denken en dan plots ben ik een hele dag weemoedig, slecht geluimd en ween ik bij het minste. Ik kan dan ook zeer boos worden en de mensen dicht in mijn omgeving moeten het dan ontgelden.
De eerste dagen voelde ik me leeg, op en eigenlijk ook opgelucht dat er een einde kwam aan de jaren van zorg en angst voor dit moment van afscheid. Die dagen had ik het moeilijk om erover te praten en wou ik zeker niet de boodschap de wijde wereld in sturen. Alleen een kleine cirkel van mensen heb ik gecontacteerd om het nieuws te melden van het heengaan van Nogi. Je merkt dan hoe moeilijk de buitenwereld het ook heeft om “gepast” te reageren of om te gaan met jouw verdriet. De meesten gaven aan dat hij een mooi leven had gehad, dat ik blij mocht zijn dat hij zo oud was geworden en dat dit voor een ras kat (Maine Coone) dan nog, zeer uitzonderlijk was. Natuurlijk klopt dit allemaal, maar ik keek er niet rationeel naar, met andere woorden mijn hoofd luisterde niet, mijn ratio stond uit. Mijn buikgevoel zei me dat ik hem miste, dat het huis zo leeg was, dat ieder hoekje aan hem herinnerde. Ik betrapte mezelf erop nog steeds een half uur vroeger op te staan (tijd die ik nodig had om hem te verzorgen daar hij de laatste jaren wel wat zorg nodig had). Ook ‘s avonds bij het thuiskomen was het moeilijk om de deur te openen en te weten dat hij niet zoals steeds naar me toe zou komen of vanuit zijn mandje te miauwen want hij stond erop van onmiddellijk aandacht te krijgen bij het binnenkomen. Deze rituelen heb je opgebouwd gedurende 19 jaar en die zet je zomaar niet op "uit" van de ene dag op de andere. Ik heb beseft dat dit een soort van afkicken is, het langzaam loslaten en die pagina omdraaien. Wat mij in de eerste week boos maakte was de vraag: “Ga je een andere poes nemen?” Ik voelde een dolk in mijn hart. Ik besef wel de goede bedoelingen achter deze vraag maar voor mij leek het alsof je Nogi vergeleek met een ander hemd aan doen en dat het nemen van een nieuwe poes mijn verdriet zou zalven.
Toen Nogi stierf wilde ik niets anders dan verdrietig zijn en ik wou gewoon ook dat men dit mij ook liet zijn. Droefheid of verdriet is geen negatieve emotie. Bestaan er eigenlijk wel negatieve emoties? Volgens de positieve psychologie theorie niet, als je die emotie ten volle beleeft en integreert in een leven dat zich in een “waarden gebaseerde” richting beweegt, zo luidt het. Wat ik vooral geleerd heb is dat: Verdriet er mag zijn! Verdriet er moet zijn! Want als je geen verdriet kent, kan er ook geen blijdschap zijn.
Dus als ik een tip zou geven rond hoe omgaan met verdriet dan zou ik zeggen laat het toe, omarm het, beleef het, ervaar het tot in de toppen van je tenen en vooral praat erover, deel het (wat ik nu dus ook doe) want dat werkt bevrijdend en verlichtend, althans voor mij.
Wat ik persoonlijk vooral merkte bij het verdriet van de laatste weken is, hoe dit je kan bevangen, letterlijk dan. Wat ik bedoel is, het kan je zo ineens lamleggen en de "triggers" zijn zo verscheiden. Soms word ik blij bij het zien van een poes, soms barst ik in tranen uit. Ik kan er uren niet aan denken en dan plots ben ik een hele dag weemoedig, slecht geluimd en ween ik bij het minste. Ik kan dan ook zeer boos worden en de mensen dicht in mijn omgeving moeten het dan ontgelden.
De eerste dagen voelde ik me leeg, op en eigenlijk ook opgelucht dat er een einde kwam aan de jaren van zorg en angst voor dit moment van afscheid. Die dagen had ik het moeilijk om erover te praten en wou ik zeker niet de boodschap de wijde wereld in sturen. Alleen een kleine cirkel van mensen heb ik gecontacteerd om het nieuws te melden van het heengaan van Nogi. Je merkt dan hoe moeilijk de buitenwereld het ook heeft om “gepast” te reageren of om te gaan met jouw verdriet. De meesten gaven aan dat hij een mooi leven had gehad, dat ik blij mocht zijn dat hij zo oud was geworden en dat dit voor een ras kat (Maine Coone) dan nog, zeer uitzonderlijk was. Natuurlijk klopt dit allemaal, maar ik keek er niet rationeel naar, met andere woorden mijn hoofd luisterde niet, mijn ratio stond uit. Mijn buikgevoel zei me dat ik hem miste, dat het huis zo leeg was, dat ieder hoekje aan hem herinnerde. Ik betrapte mezelf erop nog steeds een half uur vroeger op te staan (tijd die ik nodig had om hem te verzorgen daar hij de laatste jaren wel wat zorg nodig had). Ook ‘s avonds bij het thuiskomen was het moeilijk om de deur te openen en te weten dat hij niet zoals steeds naar me toe zou komen of vanuit zijn mandje te miauwen want hij stond erop van onmiddellijk aandacht te krijgen bij het binnenkomen. Deze rituelen heb je opgebouwd gedurende 19 jaar en die zet je zomaar niet op "uit" van de ene dag op de andere. Ik heb beseft dat dit een soort van afkicken is, het langzaam loslaten en die pagina omdraaien. Wat mij in de eerste week boos maakte was de vraag: “Ga je een andere poes nemen?” Ik voelde een dolk in mijn hart. Ik besef wel de goede bedoelingen achter deze vraag maar voor mij leek het alsof je Nogi vergeleek met een ander hemd aan doen en dat het nemen van een nieuwe poes mijn verdriet zou zalven.
Toen Nogi stierf wilde ik niets anders dan verdrietig zijn en ik wou gewoon ook dat men dit mij ook liet zijn. Droefheid of verdriet is geen negatieve emotie. Bestaan er eigenlijk wel negatieve emoties? Volgens de positieve psychologie theorie niet, als je die emotie ten volle beleeft en integreert in een leven dat zich in een “waarden gebaseerde” richting beweegt, zo luidt het. Wat ik vooral geleerd heb is dat: Verdriet er mag zijn! Verdriet er moet zijn! Want als je geen verdriet kent, kan er ook geen blijdschap zijn.
Dus als ik een tip zou geven rond hoe omgaan met verdriet dan zou ik zeggen laat het toe, omarm het, beleef het, ervaar het tot in de toppen van je tenen en vooral praat erover, deel het (wat ik nu dus ook doe) want dat werkt bevrijdend en verlichtend, althans voor mij.